Literacka manifestacja tozsamosci

Niniejsze opracowanie stanowi próbe charakterystyki spuscizny pismienniczej niemieckojezycznych duchownych w I polowie XX wieku na tle róznych kontekstów – zarówno literackich, jak i pozaliterackich. Model narracji tozsamosciowej ukazuje analizowana twórczosc miedzy innymi poprzez charakterystyke glównych watków tematycznych z uwzglednieniem ówczesnie panujacej cenzury koscielnej oraz poprzez uksztaltowanie warstwy slowno-stylistycznej poszczególnych utworów. Poglady na literature odwolujaca sie do tradycji chrzescijanskiej nawiazuja nadal jeszcze do stereotypu, wedlug którego jest ona slaba artystycznie, przesiaknieta ideologia i natretnie moralizatorska. Brak wlasciwych metod interpretacyjnych w tym zakresie i niemale trudnosci w obcowaniu z utworami zakorzenionymi w przestrzeni religijnej sklaniaja do postawienia pytania o wyznaczniki literackiej manifestacji tozsamosci. Spojrzenie na przywolana w monografii twórczosc inaczej niz poprzez pryzmat konkurencji wobec tak zwanego humanizmu laickiego czy standardy literatury ewangelizacyjnej znacznie podniesie jej wiarygodnosc.